Namasté!
Blijf op de hoogte en volg Naomi
15 Februari 2015 | Nepal, Serachaur
Hoi! Wat leuk dat je mijn verslag nu aan het lezen bent. Ik hoop dat ik al typend mijn enthousiasme kan overbrengen naar Nederland, want wat heb ik het naar mijn zin!
Ik vond het super spannend om weg te gaan…Trek ik de primitieve leefomstandigheden wel? Ben ik conditioneel wel in orde? Zal ik Nederland (na een tijdje) niet te veel missen? De reactie “Ach Naoom, je ziet het daar wel” kreeg ik vaak te horen. Makkelijk gezegd en ik kan ook niet ontkennen dat het niet waar is. Desondanks bleven deze vragen continu door mijn hoofd spoken.
Goed, om bij het begin beginnen. Ik was de hele dinsdag met mama op pad geweest om de laatste dingen te regelen en te kopen en ik had het gevoel dat ik alles had. Met een geweldige verrassing (van paps en mams) voor vertrek vertrokken we richting Schiphol. Hoe dichter ik bij Amsterdam kwam, hoe meer ik begon te twijfelen aan mijn keuze die ik had gemaakt. Weer die vragen, weer die twijfels, maar voor m'n gevoel kon ik niet meer terug. Bagage afgeleverd, ingecheckt, het moment was daar!
Vorig jaar schreef ik de zin dat ik vol spanning wachtte totdat de trein in beweging kwam, dat ik zocht naar de blikken die mij vertelden dat het goed zou komen, dat …. Nu was het aan mij. Ik moest zelf de stap zetten, ik moest zelf naar de douane lopen. Een laatste dikke kus en een dikke knuffel. Daar ging ik! Rugzak op, gaan! Go, niet meer terug. Douane door, omkijken, blijven zwaaien en gaan. Nog één keer kijken, daar ging ik. Op weg naar Nepal.
De reis naar Abu Dhabi verliep prima. Binnen 6 uur stond ik in een compleet andere wereld, midden in de woestijn. Snel koffie gedronken en overgestapt op het volgende vliegtuig. Na een prachtige vlucht landde ik op Kathmandu Airport. Nouja, 'airport'..., 2 bagage banden, stoffige hokjes voor de visumaanvraag en overal mensen die niets aan het doen zijn. Wat een chaos! Desondanks verliep alles prima. Bagage was er op tijd, de stempel van mijn visum stond keurig in mijn paspoort en er was een taxichauffeur die ons naar het hotel bracht.
Na 6 uur in Abu Dhabi, een compleet andere wereld, maar na 11uur een nog groter verschil. Midden door het drukke, stinkende en vieze Kathmandu. In Kathmandu zijn we maar één nacht gebleven. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg met de bus naar Pokhara. Een mooie toch die 7 uur duurde.
Pokhara is de stad waar we elk weekend verblijven. We hebben hier een vast hotel met een 'eigen' kamer, 'warm' water, een 'zacht' bed en 'wifi'. De eerste dagen hebben we hier een taalcursus gehad van Prem. Hij heeft ons de eerste standaard zinnen in het Nepalees geleerd. De talencursus is in de achtertuin van Prem in een soort hutje met wapperende doeken.3.5 uur alleen maar vertalingen gehoord in een compleet andere taal.... a way too much! Op een gegeven moment hoorden we een toeter. Prem zei dat dit wel interessant was om te zien, dus we zijn aan de weg gaan staan. Er kwam een rouwstoet langs met mensen met witte doeken. Ze waren al ongeveer 6 à 7 km aan het lopen. De mensen liepen naar de rivier om afscheid te nemen van hun naaste, die dezelfde dag of de avond ervoor zou zijn overleden. De mensen liepen door Pokhara met een opgebonden lichaam op een brancard van hout boven hun hoofd. Iedereen bracht schietgebedjes uit eerbied. Zo bijzonder om te zien...
Het bijzondere van alles is dat je de tijd hebt. Het is niet zo van: als ik het nu niet meemaak, dan maak ik het nooit meer mee, want dan is het misschien al te laat, of is het geen mooi weer meer. Maar als je dat moment nu niet meemaakt, dan komt het volgende week wel, of die week erop, of die maand erop. En dat is zo leuk: je hebt de veel tijd om alles te zien, te leren kennen en precies de gewoontes te ontdekken.
Van een luxe thuis, naar een luxe vliegtuig, naar een luxe hotel in Kathmandu, naar een goed hotel in Pokhara, naar het primitieve gastgezin in een geïsoleerd dorp. Stapje voor stapje wen je eraan om steeds verder back2basics te gaan. Na een paar dagen vertrokken we naar Serachour, een dorpje met ongeveer 120 inwoners. Het dorpje ligt halverwege een berg waar je niet met de auto kunt komen. Vanaf Pokhara is het een half uur met de bus en een half uur lopen naar het gastgezin.
Aankomst, kennismaking met het gezin en de kamer gezien. En daar zit je dan. In het gastgezin waar ik
7 weken zal verblijven. Ongeveer 8000 km en 24 uur reistijd van Nederland verwijderd. Het uitzicht op Pokhara is geweldig. De ondergaande zon schijnt over de groene rijstvelden Een aantal dorpsbewonerszijn nog op het land bezig zijn om het avondeten binnen te halen. In de verte zie je de bergen van de Himalya (sommige bergen zijn meer dan 8000 meter hoog!). Terwijl ik de omgeving op mij in laat werken, komt er een man met een enorme baal hooi op zijn rug het steile pad naar boven zonder – ogenschijnlijke- moeite.
Wat val je op zo’n plek terug op jezelf. Een plek waar niemand mij kan bereiken en waar de omstandigheden verre van luxe zijn. Maar wat is het een voorrecht is het om hier te mogen zijn. Ik slaap in een gastgezin met Julie. Ze doet lerarenopleiding Engels en ik kan het echt super goed met haar vinden. Het leuke is, dat als iets tegenvalt dat je er in je eentje over zou kunnen huilen, en nu kan je er samen om lachen. En er vallen natuurlijk nogal wat dingen tegen.... Het is behelpen met de dingen die (niet) aanwezig zijn. De douche = een kraantje, de wc = een gat, het bed = een houtenplank met een tuinstoelkussen om op te slapen. Ik merkte al wel dat je na een aantal keer gauw aan deze omstandigheden went. Alles went, zo zie je maar, en dat is zeker waar!
Sven & Thijs (lerarenopleiding Aardrijkskunde) zitten ook in hetzelfde dorp, dus vaak gaan we 's avonds naar elkaar toe. Ik heb het gevoel dat ik het echt getroffen heb qua familie, slaapplek en plek in het dorp.
De volgende ochtend zijn we naar school geweest, de stageplek waar ik aan de slag ga. Ook hier zijn we elke dag met z'n vieren aanwezig. Sven & Thijs geven social studies, Julie geeft Engels en ik ben met alle klassen bezig om de miniloco op te zetten.
Het welkomst was echt heel bijzonder. We werden voor alle kinderen naar voren geroepen. We kregen bloemenkransen om en er werd steeds geklapt. Dat is nog eens wat anders dan in Nederland!
Alle kinderen willen wel even Namasté of What's your name zeggen en iedereen wil wel even aandacht. Je bent echt bijzonder en zo voel ik me ook als ik door de school loop.
Ik kan nog wel een uur blijven door typen over mijn ervaringen... Het is een grote geweldige belevenis die nu al, na 10 dagen de moeite waard is. En ik heb er nog 94 te gaan.....
Ik houd jullie op de hoogte. Hopelijk wordt internet wat sneller om wat foto's te uploaden, maar nu is dat nog even niet mogelijk.
Ik hoop dat dit eerste verslag een goed beeld geeft van hoe ik het heb (gehad).
À la prochaine!
Ik vond het super spannend om weg te gaan…Trek ik de primitieve leefomstandigheden wel? Ben ik conditioneel wel in orde? Zal ik Nederland (na een tijdje) niet te veel missen? De reactie “Ach Naoom, je ziet het daar wel” kreeg ik vaak te horen. Makkelijk gezegd en ik kan ook niet ontkennen dat het niet waar is. Desondanks bleven deze vragen continu door mijn hoofd spoken.
Goed, om bij het begin beginnen. Ik was de hele dinsdag met mama op pad geweest om de laatste dingen te regelen en te kopen en ik had het gevoel dat ik alles had. Met een geweldige verrassing (van paps en mams) voor vertrek vertrokken we richting Schiphol. Hoe dichter ik bij Amsterdam kwam, hoe meer ik begon te twijfelen aan mijn keuze die ik had gemaakt. Weer die vragen, weer die twijfels, maar voor m'n gevoel kon ik niet meer terug. Bagage afgeleverd, ingecheckt, het moment was daar!
Vorig jaar schreef ik de zin dat ik vol spanning wachtte totdat de trein in beweging kwam, dat ik zocht naar de blikken die mij vertelden dat het goed zou komen, dat …. Nu was het aan mij. Ik moest zelf de stap zetten, ik moest zelf naar de douane lopen. Een laatste dikke kus en een dikke knuffel. Daar ging ik! Rugzak op, gaan! Go, niet meer terug. Douane door, omkijken, blijven zwaaien en gaan. Nog één keer kijken, daar ging ik. Op weg naar Nepal.
De reis naar Abu Dhabi verliep prima. Binnen 6 uur stond ik in een compleet andere wereld, midden in de woestijn. Snel koffie gedronken en overgestapt op het volgende vliegtuig. Na een prachtige vlucht landde ik op Kathmandu Airport. Nouja, 'airport'..., 2 bagage banden, stoffige hokjes voor de visumaanvraag en overal mensen die niets aan het doen zijn. Wat een chaos! Desondanks verliep alles prima. Bagage was er op tijd, de stempel van mijn visum stond keurig in mijn paspoort en er was een taxichauffeur die ons naar het hotel bracht.
Na 6 uur in Abu Dhabi, een compleet andere wereld, maar na 11uur een nog groter verschil. Midden door het drukke, stinkende en vieze Kathmandu. In Kathmandu zijn we maar één nacht gebleven. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg met de bus naar Pokhara. Een mooie toch die 7 uur duurde.
Pokhara is de stad waar we elk weekend verblijven. We hebben hier een vast hotel met een 'eigen' kamer, 'warm' water, een 'zacht' bed en 'wifi'. De eerste dagen hebben we hier een taalcursus gehad van Prem. Hij heeft ons de eerste standaard zinnen in het Nepalees geleerd. De talencursus is in de achtertuin van Prem in een soort hutje met wapperende doeken.3.5 uur alleen maar vertalingen gehoord in een compleet andere taal.... a way too much! Op een gegeven moment hoorden we een toeter. Prem zei dat dit wel interessant was om te zien, dus we zijn aan de weg gaan staan. Er kwam een rouwstoet langs met mensen met witte doeken. Ze waren al ongeveer 6 à 7 km aan het lopen. De mensen liepen naar de rivier om afscheid te nemen van hun naaste, die dezelfde dag of de avond ervoor zou zijn overleden. De mensen liepen door Pokhara met een opgebonden lichaam op een brancard van hout boven hun hoofd. Iedereen bracht schietgebedjes uit eerbied. Zo bijzonder om te zien...
Het bijzondere van alles is dat je de tijd hebt. Het is niet zo van: als ik het nu niet meemaak, dan maak ik het nooit meer mee, want dan is het misschien al te laat, of is het geen mooi weer meer. Maar als je dat moment nu niet meemaakt, dan komt het volgende week wel, of die week erop, of die maand erop. En dat is zo leuk: je hebt de veel tijd om alles te zien, te leren kennen en precies de gewoontes te ontdekken.
Van een luxe thuis, naar een luxe vliegtuig, naar een luxe hotel in Kathmandu, naar een goed hotel in Pokhara, naar het primitieve gastgezin in een geïsoleerd dorp. Stapje voor stapje wen je eraan om steeds verder back2basics te gaan. Na een paar dagen vertrokken we naar Serachour, een dorpje met ongeveer 120 inwoners. Het dorpje ligt halverwege een berg waar je niet met de auto kunt komen. Vanaf Pokhara is het een half uur met de bus en een half uur lopen naar het gastgezin.
Aankomst, kennismaking met het gezin en de kamer gezien. En daar zit je dan. In het gastgezin waar ik
7 weken zal verblijven. Ongeveer 8000 km en 24 uur reistijd van Nederland verwijderd. Het uitzicht op Pokhara is geweldig. De ondergaande zon schijnt over de groene rijstvelden Een aantal dorpsbewonerszijn nog op het land bezig zijn om het avondeten binnen te halen. In de verte zie je de bergen van de Himalya (sommige bergen zijn meer dan 8000 meter hoog!). Terwijl ik de omgeving op mij in laat werken, komt er een man met een enorme baal hooi op zijn rug het steile pad naar boven zonder – ogenschijnlijke- moeite.
Wat val je op zo’n plek terug op jezelf. Een plek waar niemand mij kan bereiken en waar de omstandigheden verre van luxe zijn. Maar wat is het een voorrecht is het om hier te mogen zijn. Ik slaap in een gastgezin met Julie. Ze doet lerarenopleiding Engels en ik kan het echt super goed met haar vinden. Het leuke is, dat als iets tegenvalt dat je er in je eentje over zou kunnen huilen, en nu kan je er samen om lachen. En er vallen natuurlijk nogal wat dingen tegen.... Het is behelpen met de dingen die (niet) aanwezig zijn. De douche = een kraantje, de wc = een gat, het bed = een houtenplank met een tuinstoelkussen om op te slapen. Ik merkte al wel dat je na een aantal keer gauw aan deze omstandigheden went. Alles went, zo zie je maar, en dat is zeker waar!
Sven & Thijs (lerarenopleiding Aardrijkskunde) zitten ook in hetzelfde dorp, dus vaak gaan we 's avonds naar elkaar toe. Ik heb het gevoel dat ik het echt getroffen heb qua familie, slaapplek en plek in het dorp.
De volgende ochtend zijn we naar school geweest, de stageplek waar ik aan de slag ga. Ook hier zijn we elke dag met z'n vieren aanwezig. Sven & Thijs geven social studies, Julie geeft Engels en ik ben met alle klassen bezig om de miniloco op te zetten.
Het welkomst was echt heel bijzonder. We werden voor alle kinderen naar voren geroepen. We kregen bloemenkransen om en er werd steeds geklapt. Dat is nog eens wat anders dan in Nederland!
Alle kinderen willen wel even Namasté of What's your name zeggen en iedereen wil wel even aandacht. Je bent echt bijzonder en zo voel ik me ook als ik door de school loop.
Ik kan nog wel een uur blijven door typen over mijn ervaringen... Het is een grote geweldige belevenis die nu al, na 10 dagen de moeite waard is. En ik heb er nog 94 te gaan.....
Ik houd jullie op de hoogte. Hopelijk wordt internet wat sneller om wat foto's te uploaden, maar nu is dat nog even niet mogelijk.
Ik hoop dat dit eerste verslag een goed beeld geeft van hoe ik het heb (gehad).
À la prochaine!
-
15 Februari 2015 - 10:27
Ina Jansen-Hoogerkamp:
Fijn om te lezen lieve Naomi! Hvl Ina -
15 Februari 2015 - 11:01
Wendy:
Lieve Naomi. Wat een mooi verslag om te lezen. Liefs Wendy -
15 Februari 2015 - 11:01
Wendy:
Lieve Naomi. Wat een mooi verslag om te lezen. Liefs Wendy -
15 Februari 2015 - 11:31
Riekie Peters:
Lieve Naomi,toen ik van de week even informeerde.hoe met jullie ging had, je net contact gehad met het thuis front maar dan is het leuk om het verslag ook te lezen.Wat fijn dat je het naar de zin heb op school en in het gast gezin! Hier is alles goed !Fijne week en tot de volgende keer!
Lieve groetjes Wim en Riekie. -
15 Februari 2015 - 12:03
Wineke Spaan:
lieve naomi,
Wat een avontuur...geweldig om te lezen.
Kus mama -
15 Februari 2015 - 12:26
Kees-Jan:
Leuk om je verhaal te lezen, ik verheug me al op de volgende! Ben ook benieuwd hoe je contact met de lln zal zijn, wanneer je de taal ampert begrijpt.
Groetjes uit een zonnig Nijmegen!
Kees-Jan -
15 Februari 2015 - 12:38
Berdy :
Hallo Naomi,
wat een belevenis voor jullie daar in het verre nepal, vond je verhaal heel leuk om te lezen
en vind het fijn dat je ondanks je twijfels toch door gezet hebt en het er naar je zin hebt.
blijf je volgen en wens je een geweldige tijd daar.
gr berdy -
15 Februari 2015 - 12:54
Martine:
Super intéressant à lire. Cela me donne envie de partir. Et quel temps fait-il là-bas?
Ici, il fait froid, sec et beaucoup de soleil! Et on est en vacances :-)
Martine -
15 Februari 2015 - 13:02
Papa:
Wauw! Wat een mooi verhaal. Je beschrijving roept veel herinneringen op. Het is zo herkenbaar allemaal.
Maar wel een groot verschil om dit samen als gezin te doen of in je eentje. Wat een superavontuur!
Dikke knuffel van papa -
15 Februari 2015 - 14:28
Claudia:
Wat super Naomi! Echt zoo cool! Profites-en! Bisous -
15 Februari 2015 - 16:37
Feeke:
Lieve Naomi,
Wat leuk om je belevenissen tot nu toe te lezen. Gaaf om mee te maken. Ik herken wel dat back to basic met onze reis naar Tanzania!
Heel veel plezier met elkaar! Geniet ervan!! -
15 Februari 2015 - 19:37
Folkert En Ina:
Hoi Naomi, ineens is je plan realiteit. Je weet hoe Nepal ruikt, voelt en eruit ziet. Al je ideeen vooraf over Nepal en dit avontuur zijn nu echt. Je hebt je ogen en oren aardig de kost gegeven en dat is echt knap. Blijf je verbazen en leer je te pletter, dit is de kans. Je wordt meer en meer wereldburger door dit soort werk. Je doet het echt goed en beschrijft heel beeldend. We kijken over je schouder mee. Geniet volop.
Warme groeten, uit de wereldstad Toldijk -
16 Februari 2015 - 23:35
Stefan :
Hi Naoom, misschien moet ik ook eens een reisverslag gaan maken over mijn belevenissen in zuid Frankrijk. Echter zou wel wat saaier zijn dan jou verslag. Dus ga er vooral mee door. Het is fijn om te lezen. -
17 Februari 2015 - 20:24
Nina:
Naoom!
Wat ben ik toch trots op je dat je dit allemaal maar doet. En tuurlijk twijfel je en ga je alles missen, maar dat is logisch. Ik vind het knap dat je het niet alleen bij ideeën hebt gelaten, maar er ook serieus werk van hebt gemaakt. Ik weet nog dat we in de kerstvakantie een rondje Bronkhorst deden en jij ineens zei dat korter haar misschien wel handig was voor in Nepal. 'Oh, had ik dat eigenlijk al gezegd, dat ik daarheen ga?' Neeeeee. Toen leek 3 februari nog best ver weg, maar nu zit je er gewoon al twee weken. Geniet van al je avonturen en ik denk dat je heel veel kunt leren van alles wat je meemaakt. Je zal er ongetwijfeld een nog beter mens en nog lievere vriendin van worden :). Lieve Naoom, superveel plezier en ik hoor zo graag alles van je!!
Dikke knuffel
Nina -
19 Februari 2015 - 12:33
Johanne:
Wauw! Wat een belevenis. En wat beschrijf je het mooi!! Veel plezier en succes nog! X Johanne -
25 Februari 2015 - 22:05
Spoeltjes:
Wat een mooi verhaal Naomi! We zien het beeldend voor ons. Fijn dat je in goed gezelschap bent, mooie en minder mooie dingen kunt delen. Alle goeds komende tijd. Liefs van ons. -
04 Maart 2015 - 15:40
Janneke En Anno:
Hallo Naomi,
Wat maak jij toch bijzondere dingen mee. En je schrijft het zo op dat ik het helemaal voor me zie. En idd fijn dat je een maatje hebt daar in het verre Nepal. Want ik weet uit ervaringen met Esmee dat ver van huis soms heel erg ver is. En dat jezoals je zelf schrijft je samen met je eentje bent daar. Het zijn jouw belevenissen en gevoelens. Maar zo 'n maatje is fijn: zoals je schrijft :.... Samen kun je erom lachen. En Naomi doe dat daar veel zou ik zeggen!
Liefs van ons allemaal! -
06 Maart 2015 - 15:59
Sabine:
Hey Naomi,
Op eens bedacht ik me, ik ga niet appen maar ga naar je reisverslag. Dit ziet er leuk uit. Wat een mooi verhaal en foto's!
Hopelijk gaat het allemaal goed. Veel groetjes vanuit een koud Eefde.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
