Take risks and conquer your fears.
Blijf op de hoogte en volg Naomi
12 April 2015 | Nepal, Annapurna Base Camp
“Tijdens de tocht zei ik tegen Julie: ‘Waar denk jij nu aan’? Ze vertelde over dat tijdens de tocht haar gedachtes vaak leeg waren, dat ze vaak gewoon aan niets dacht. Ik vertelde haar het tegenovergestelde. Dat ik mijn gedachte niet even op stop kon zetten, dat ik altijd dacht aan wat er allemaal is gebeurd, wat er nu allemaal gaande is en wat er nog allemaal gaat komen. Zorgen, angst, trots, schaamte, dankbaarheid, hoopvol zijn, onder de indruk, gelukkig, maar op dat moment vooral bang om te falen. De muziek in mijn oren hielp vaak niet echt mee. Het versterkte juist deze afwisselende gevoelens. Mijn hoofd bleek erg vol te zijn, maar ik had nog acht dagen om een moment voor mezelf te nemen en rustig verder te lopen”.
Voordat ik naar Nepal vertrok hebben mama en ik nog een aantal spullen aangeschaft die ik nodig had voor mijn reis. We stonden samen in een winkel in Zutphen waar ik op zoek was naar goede schoenen. Of ik ook een trekking ging doen in Nepal, want daar ligt het fantastische Himalaya gebergte toch? was de vraag. Haha, ‘neeeeeu’ zei ik, ‘dat sla ik even over’. ‘Ik zoek goede schoenen, waar ik gewoon een simpele wandeling mee kan maken en waar ik geen last van mijn voeten krijg’. De man kwam aan met Lowa schoenen, ik heb ze gepast en ze zaten als gegoten. “Wil je ook nog wandelsokken? Ze zijn deze week in de aanbieding, de tweede voor de helft van de prijs”. Ik keek mama aan en besloot dan toch maar wandelsokken mee te nemen. Het idee van een zware trekking had ik al snel uit mijn hoofd gezet.
De ideeën van een trekking begonnen al snel in de groep op te spelen. Ik hoorde verhalen over allerhande soorten trekkingen. Julie vroeg ook aan mij: ‘Naomi, wil jij geen trekking doen”. Ja het liefste wel, dacht ik in mijzelf, maar mijn antwoord was: “Nee, ik heb met papa, mama, Jouk en Pim al verschillende trekkingen gedaan”. Uiteindelijk besloten Julie en ik dat Poonhill wel een mooie trekking voor ons samen zou zijn. Niet te moeilijk, een fantastische tocht met een mooi hoogtepunt: het uitzicht op de Annapurna. Maar zo veranderlijk als het weer, Julie sloeg om en bedacht dat de ABC wel een mooie trekking zou zijn. De ABC is de Annapurna Base Camp en ligt op 4130 meter. Overal ter wereld komen mensen naar Nepal om deze bijzondere, moeilijke, uitdagende en mooie trekking te gaan doen. Pfoe, daar raakte ik toch wel van in paniek en ik legde het idee voor aan een aantal mensen in Nederland. “Ik ga dan naar de ABC, de Annapurna Base Camp! Dat is toch fantastisch, maar… ik kan het echt nooit!”
Een week later zat ik met Mick en Julie bij Simrik tours. Arun, de baas van deze agency regelde alles voor ons. Een gids, een porter, overnachtingen en een taxi van en naar het startpunt van de trekking. De gids kwam langs voor een kennismaking en vertelde ons wat wij allemaal moesten aanschaffen voor de trek. Mijn gedachte dwaalde een beetje af bij het horen van sneeuwklemmen, hoofdlampjes, slaapzakken van -20, handschoenen en mutsen. Waar was ik aan begonnen? Werd het echt zo erg? Voor ik het wist zat ik met al mijn aangeschafte spullen ontzettend misselijk in de taxi richting Naya Pull.
Mick, Julie en ik zouden elke dag rond de zeven uur gaan lopen. De route was van te voren bekend en we wisten waar we elke avond zouden gaan slapen. We kregen nog ontbijt en rond 11 uur vertrokken we vanuit Naya Pull naar Gandruk. Eenmaal begonnen had ik direct spijt. Hoe had ik, Naomi Spaan, van 21 jaar oud, uit Nederland met de hoogste berg van amper 300 meter hoog, vertrokken zonder enige training, nou bedacht om dit te gaan doen…? Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Goed, voor mijn gevoel kon ik niet meer terug.
De planning was om vier dagen naar de ABC te lopen en vier dagen weer terug. De eerste twee dagen zaten erop. Ik was in Sinuwa. We waren in 2 dagen van 1000 meter hoogte op en af op een hoogte van 2300 meter gekomen. Toen ik aan de tocht begon had ik gehoopt dat ik tot Sinuwa zou gaan redden. Ik was wel kapot. Elke dag ongeveer zeven uur lopen in de warmte.
De tocht was prachtig. We liepen door Rododendronbossen, achter Sherpa’s aan richting de sneeuw. Hoe hoger je komt, hoe minder mensen er wonen. De Sherpa’s die op ons pad liepen waren lokale mensen die van het ene dorpje naar het andere dorpje onze spullen naar boven brachten. Verder liep er niemand. Er was maar één weg die je kon nemen en de weg leidde naar de Annapurna Base Camp.
Bij het starten van de vierde dag moesten we beginnen op 2900 meter en zouden we op 4130 meter eindigen. We vertrokken om half 7 ’s ochtends zodat we ons in ieder geval niet hoefden te haasten. Om 14.00 kwamen we aan bij de MBC (de Machapuchare Base Camp) en we zagen aan het weer dat er sneeuw zou aankomen. We besloten om te wachten tot 15.00 en dan te beslissen of we uiteindelijk het laatste stuk zouden gaan lopen, of dat we zouden overnachten op de MBC. Het zou nog minstens 3,5 uur gaan duren om op de ABC te komen, dus we moesten echt een goede beslissing maken. Kans op lawine gevaar, het zou al donker worden, stel dat je hoogte ziek wordt – dan zal je terug moeten, kans op sneeuw – en dus om helemaal koud en doorweekt aan te komen… Geen overhaaste beslissingen nemen dus…
Om 15.00 klaarde het op en we besloten met z’n drieën door te lopen. Hoewel het mooi weer was, de kans op lawines, sneeuw en hoogteziekte bleef natuurlijk. Rugzak ingepakt, sneeuwklemmen onder mijn voeten, muziek in, dikke jas aan en gaan!
Vastberaden zette ik de eerste stappen in de sneeuw. Van de eerste 10 die ik zette, zakte ik al 5 keer tot mijn knie weg. Oké, dit zou een zware tocht gaan worden… Mick en Julie liepen sneller, dus die waren na een half uur uit het zicht. Gelukkig had ik een fantastische gids die mij verder zou helpen.
Ik kan niet beschrijven hoe mooi het uitzicht wel niet was. Ik liep midden in de Himalaya. Waar ik ook keek, overal zag ik immens hoge bergen. Over uitgestrekte witte sneeuwvlaktes was maar één weggetje. Ik kon maar twee kanten op. Of naar voren, een pad verder lopen waar ik niet zou weten waar het heen zou gaan en hoe lang het nog zou gaan duren. Of terug. Hoewel mijn lichaam moe was van de hele dag stijgen en van de 500 meter die ik nog af moest leggen, kreeg ik energie door dit fantastische gevoel er bijna te zijn. Stap voor stap naar boven, vooral niet te snel. Je wilt je gewone hoeveelheid lucht inademen, maar door de ijlere lucht is dit niet mogelijk. Wanneer het te veel werd sloot ik even mijn ogen zodat ik mijn normale ademhaling weer terugkreeg. Denkend aan Naya Pull – het startpunt, Pokhara waar ik toen wel even wilde zijn, aan Nederland, aan dat niemand eigenlijk wist dat ik dit ging doen, aan mijn angst, aan het stuk van de tocht dat ik al had afgelegd, aan …
En wanneer ik ze dan weer open deed, en dat uitzicht zag…… Oké Naoom, nog één uur te gaan. Je kunt het!
Iets blauws! Zal dat de ABC zijn? “Well Naomi, you are nearly there!” zei de gids op dat moment. Het duurde wel nog een dik uur, maar ik wist in ieder geval waar ik heen liep. Het werd langzamerhand donker, handschoenen aan, muts op en lichtje op mijn voorhoofd. Een enkele keer kwamen er mensen naar beneden lopen. Dit waren meestal Sherpa’s, maar ook mensen die terug kwamen van de ABC vanwege hoogteziekte… Verder liep er niemand meer. Ik kon niet meer… Mijn hart en hoofd bonkte en ik was gewoon kapot… Op eens zag ik lampjes knipperen en een bekende stem roepen. Het was Julie, vanaf boven moedigde ze me aan. Dichterbij stonden er allerlei mensen me aan te moedigen. “COME ON NAOMI!”, “YOU ARE MY HERO!”, “NAOMI NAOMI NAOMI”. De laatste trap op en Julie kwam naar me toegelopen. Ze sloot me in haar armen en ik begon spontaan te huilen. Samen liepen we de laatste stappen naar boven. Tranen, klappende mensen, mensen (de mensen die je onderweg tegengekomt) die mij omhelsden en vol bewondering aankeken… het besef kwam… Ik had het gehaald….!
Don’t be afraid to fail, be afraid not to try.
Voordat ik naar Nepal vertrok hebben mama en ik nog een aantal spullen aangeschaft die ik nodig had voor mijn reis. We stonden samen in een winkel in Zutphen waar ik op zoek was naar goede schoenen. Of ik ook een trekking ging doen in Nepal, want daar ligt het fantastische Himalaya gebergte toch? was de vraag. Haha, ‘neeeeeu’ zei ik, ‘dat sla ik even over’. ‘Ik zoek goede schoenen, waar ik gewoon een simpele wandeling mee kan maken en waar ik geen last van mijn voeten krijg’. De man kwam aan met Lowa schoenen, ik heb ze gepast en ze zaten als gegoten. “Wil je ook nog wandelsokken? Ze zijn deze week in de aanbieding, de tweede voor de helft van de prijs”. Ik keek mama aan en besloot dan toch maar wandelsokken mee te nemen. Het idee van een zware trekking had ik al snel uit mijn hoofd gezet.
De ideeën van een trekking begonnen al snel in de groep op te spelen. Ik hoorde verhalen over allerhande soorten trekkingen. Julie vroeg ook aan mij: ‘Naomi, wil jij geen trekking doen”. Ja het liefste wel, dacht ik in mijzelf, maar mijn antwoord was: “Nee, ik heb met papa, mama, Jouk en Pim al verschillende trekkingen gedaan”. Uiteindelijk besloten Julie en ik dat Poonhill wel een mooie trekking voor ons samen zou zijn. Niet te moeilijk, een fantastische tocht met een mooi hoogtepunt: het uitzicht op de Annapurna. Maar zo veranderlijk als het weer, Julie sloeg om en bedacht dat de ABC wel een mooie trekking zou zijn. De ABC is de Annapurna Base Camp en ligt op 4130 meter. Overal ter wereld komen mensen naar Nepal om deze bijzondere, moeilijke, uitdagende en mooie trekking te gaan doen. Pfoe, daar raakte ik toch wel van in paniek en ik legde het idee voor aan een aantal mensen in Nederland. “Ik ga dan naar de ABC, de Annapurna Base Camp! Dat is toch fantastisch, maar… ik kan het echt nooit!”
Een week later zat ik met Mick en Julie bij Simrik tours. Arun, de baas van deze agency regelde alles voor ons. Een gids, een porter, overnachtingen en een taxi van en naar het startpunt van de trekking. De gids kwam langs voor een kennismaking en vertelde ons wat wij allemaal moesten aanschaffen voor de trek. Mijn gedachte dwaalde een beetje af bij het horen van sneeuwklemmen, hoofdlampjes, slaapzakken van -20, handschoenen en mutsen. Waar was ik aan begonnen? Werd het echt zo erg? Voor ik het wist zat ik met al mijn aangeschafte spullen ontzettend misselijk in de taxi richting Naya Pull.
Mick, Julie en ik zouden elke dag rond de zeven uur gaan lopen. De route was van te voren bekend en we wisten waar we elke avond zouden gaan slapen. We kregen nog ontbijt en rond 11 uur vertrokken we vanuit Naya Pull naar Gandruk. Eenmaal begonnen had ik direct spijt. Hoe had ik, Naomi Spaan, van 21 jaar oud, uit Nederland met de hoogste berg van amper 300 meter hoog, vertrokken zonder enige training, nou bedacht om dit te gaan doen…? Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Goed, voor mijn gevoel kon ik niet meer terug.
De planning was om vier dagen naar de ABC te lopen en vier dagen weer terug. De eerste twee dagen zaten erop. Ik was in Sinuwa. We waren in 2 dagen van 1000 meter hoogte op en af op een hoogte van 2300 meter gekomen. Toen ik aan de tocht begon had ik gehoopt dat ik tot Sinuwa zou gaan redden. Ik was wel kapot. Elke dag ongeveer zeven uur lopen in de warmte.
De tocht was prachtig. We liepen door Rododendronbossen, achter Sherpa’s aan richting de sneeuw. Hoe hoger je komt, hoe minder mensen er wonen. De Sherpa’s die op ons pad liepen waren lokale mensen die van het ene dorpje naar het andere dorpje onze spullen naar boven brachten. Verder liep er niemand. Er was maar één weg die je kon nemen en de weg leidde naar de Annapurna Base Camp.
Bij het starten van de vierde dag moesten we beginnen op 2900 meter en zouden we op 4130 meter eindigen. We vertrokken om half 7 ’s ochtends zodat we ons in ieder geval niet hoefden te haasten. Om 14.00 kwamen we aan bij de MBC (de Machapuchare Base Camp) en we zagen aan het weer dat er sneeuw zou aankomen. We besloten om te wachten tot 15.00 en dan te beslissen of we uiteindelijk het laatste stuk zouden gaan lopen, of dat we zouden overnachten op de MBC. Het zou nog minstens 3,5 uur gaan duren om op de ABC te komen, dus we moesten echt een goede beslissing maken. Kans op lawine gevaar, het zou al donker worden, stel dat je hoogte ziek wordt – dan zal je terug moeten, kans op sneeuw – en dus om helemaal koud en doorweekt aan te komen… Geen overhaaste beslissingen nemen dus…
Om 15.00 klaarde het op en we besloten met z’n drieën door te lopen. Hoewel het mooi weer was, de kans op lawines, sneeuw en hoogteziekte bleef natuurlijk. Rugzak ingepakt, sneeuwklemmen onder mijn voeten, muziek in, dikke jas aan en gaan!
Vastberaden zette ik de eerste stappen in de sneeuw. Van de eerste 10 die ik zette, zakte ik al 5 keer tot mijn knie weg. Oké, dit zou een zware tocht gaan worden… Mick en Julie liepen sneller, dus die waren na een half uur uit het zicht. Gelukkig had ik een fantastische gids die mij verder zou helpen.
Ik kan niet beschrijven hoe mooi het uitzicht wel niet was. Ik liep midden in de Himalaya. Waar ik ook keek, overal zag ik immens hoge bergen. Over uitgestrekte witte sneeuwvlaktes was maar één weggetje. Ik kon maar twee kanten op. Of naar voren, een pad verder lopen waar ik niet zou weten waar het heen zou gaan en hoe lang het nog zou gaan duren. Of terug. Hoewel mijn lichaam moe was van de hele dag stijgen en van de 500 meter die ik nog af moest leggen, kreeg ik energie door dit fantastische gevoel er bijna te zijn. Stap voor stap naar boven, vooral niet te snel. Je wilt je gewone hoeveelheid lucht inademen, maar door de ijlere lucht is dit niet mogelijk. Wanneer het te veel werd sloot ik even mijn ogen zodat ik mijn normale ademhaling weer terugkreeg. Denkend aan Naya Pull – het startpunt, Pokhara waar ik toen wel even wilde zijn, aan Nederland, aan dat niemand eigenlijk wist dat ik dit ging doen, aan mijn angst, aan het stuk van de tocht dat ik al had afgelegd, aan …
En wanneer ik ze dan weer open deed, en dat uitzicht zag…… Oké Naoom, nog één uur te gaan. Je kunt het!
Iets blauws! Zal dat de ABC zijn? “Well Naomi, you are nearly there!” zei de gids op dat moment. Het duurde wel nog een dik uur, maar ik wist in ieder geval waar ik heen liep. Het werd langzamerhand donker, handschoenen aan, muts op en lichtje op mijn voorhoofd. Een enkele keer kwamen er mensen naar beneden lopen. Dit waren meestal Sherpa’s, maar ook mensen die terug kwamen van de ABC vanwege hoogteziekte… Verder liep er niemand meer. Ik kon niet meer… Mijn hart en hoofd bonkte en ik was gewoon kapot… Op eens zag ik lampjes knipperen en een bekende stem roepen. Het was Julie, vanaf boven moedigde ze me aan. Dichterbij stonden er allerlei mensen me aan te moedigen. “COME ON NAOMI!”, “YOU ARE MY HERO!”, “NAOMI NAOMI NAOMI”. De laatste trap op en Julie kwam naar me toegelopen. Ze sloot me in haar armen en ik begon spontaan te huilen. Samen liepen we de laatste stappen naar boven. Tranen, klappende mensen, mensen (de mensen die je onderweg tegengekomt) die mij omhelsden en vol bewondering aankeken… het besef kwam… Ik had het gehaald….!
Don’t be afraid to fail, be afraid not to try.
-
12 April 2015 - 12:08
Kees-Jan:
Gefeliciteerd! Wat ontzettend goed van je! En ook zo levendig geschreven: ik kreeg echt tranen in mijn ogen. Goed hoor dat je het gehaald hebt en dat je ook weer veilig teruggekomen bent. Als je terug bent in Nederland, wil ik heel graag foto's zien! Maar nu eerst: geniet van je prestatie en van Nepal!
Kees-Jan -
12 April 2015 - 12:50
Riekie Peters:
Lieve Naomi,
Wat een bijzondere ervaring en ontzettend knap dat je dat kunt.Naomi je kunt altijd meer dan je denkt.Wat fijn dat je het zo naar je zin hebt met allemaal leuke mensen om je heen.Wij informeren nog weleens bij jou vader en moeder.Bedankt voor je leuke en lieve kaart,hij hangt op de kast!Hier is alles o.k.Nog een hele fijne tijd in Nepal en geniet ervan!
Lieve groetjes van Wim en Riekie. -
12 April 2015 - 15:35
Martine:
Bravo Naomi ...Un moment inoubliable, je crois! Je suis TRES fière de vous et contente que tout se soit bien passé. Geniet van het moment et à plus tard!
Martine -
12 April 2015 - 17:02
Stefan:
Knap gedaan. Lijkt me ook fantastisch om te doen. Zeker met je beschrijving van de tocht. Geniet er van! -
12 April 2015 - 18:21
Folkert En Ina:
Lieve Naomi,
Wat een prestatie en wat een lef om dit avontuur toch aan te gaan. En . . . je hebt het gehaald!!
Soms moet je niet alles van te voren willen overzien en gewoon spontaan ja zeggen. Dit zal je nooit meer vergeten.
Nog even en dan zie je papa en mama weer, gaaf. Geniet ervan. -
13 April 2015 - 00:17
Papa:
Lieve Naomi,
Je had de lat wel erg hoog gelegd voor jezelf. 3200 meter stijgen in vier dagen op grote hoogte! En ik denk nog wel meer omdat je tussendoor ook weer afdaalt. Na lang aarzelen heb je de knoop doorgehakt en ben je de trekking gaan doen. Je bent letterlijk en figuurlijk 'sky high' gegaan. Wat een hoogtepunt! Deze fantastische ervaring zul je je hele leven lang niet meer vergeten. Wat een moed en wat een doorzettingsvermogen heb je getoond. Heel knap gedaan hoor. Je reisverslag heeft mij echt ontroerd.
Ik weet het nu zeker. Als mama en ik jou in de meivakantie komen opzoeken, ga ik ook de ABC trekking doen.
Natuurlijk vanwege de geweldige tocht door de Himalya, maar ook om te ervaren (en te voelen) wat jij hebt gepresteerd. Grandioos hoor!
Papa -
13 April 2015 - 02:04
Pim:
Wat een ontzettend knappe prestatie! -
14 April 2015 - 13:06
Wineke Spaan:
Wat een prestatie. Je hebt je avontuur geweldig mooi beschreven. Heel knap gedaan!
Tot over twee weken en twee dagen in Nepal!
dikke kus mama -
22 April 2015 - 14:29
Evert:
Goed gedaan hoor,
heel knap van je Naomi.
Ik hoop dat je nog een leuke en gezellige tijd hebt in Nepal!
Groetjes Evert
PS. Dit kan ik niet hoor! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
