Iedere keer als ik mijn blog begin te schrijven is het lastig om te gaan beginnen. Waar zál ik beginnen? Wat is een pakkend begin? Welke gebeurtenis is het leukste om aan het begin van mijn verhaal te vertellen?

Nu weet ik het echt niet.

Zal ik vertellen hoe klein, angstig en ontzettend bang ik me voelde op het moment van de aardbeving en de naschokken? Zal ik vertellen hoe ik stond te kijken van de 60 mensen die mij per Whatsapp of Facebook vroegen waar ik was en of ik tenminste iéts van me kon laten horen? Zal ik vertellen hoe iedereen van de stichting Maya nu op dit moment vast zit in Nepal en dat zij nergens heen kunnen? Zal ik vertellen over de plekken in Kathmandu waar ik foto’s heb gemaakt en een van de laatste ben geweest die de eeuwenoude tempels nog overeind heeft zien staan? Zal ik beginnen met: ik ben veilig! ? Of gewoon een sarcastische: “Daar ben ik weer!” als openingszin… Zal ik vertellen over….?

Ik sta mijn spullen in te pakken om naar Serachour te gaan, het dorp waar ik nu al 3 maanden vrijwilligerswerk doe. Ik heb goede zin om te vertrekken, het zal een van de laatste keren zijn dat ik mijn tas in sta te pakken. Het maakt het deze keer extra lastig, wat moet ik meenemen vanuit Pokhara naar Serachour? Heb ik genoeg ruimte in mijn rugzak voor alle spullen die mee terug komen? Op het moment dat ik een stapel oppak en in mijn tas wil doen hoor ik een geluid wat ik niet direct kan plaatsen, maar wat erg beangstigend is. Er flits door mijn hoofd dat het wel een vrachtwagen zou kunnen zijn die door de straten van Pokhara heen dendert of een groep stakende motoren die langs komen rijden. Ik loop naar buiten, richting het balkon waar ik wil kijken wat er gaande is. Het geluid wordt harder. De grond begint te beven. zie tegen en vraag haar met angst in mijn ogen ‘wat is er?’ In paniek beginnen we te rennen als we op straat horen: “EARTHQUAKE, EVERYBODY LEAVE YOUR HOUSE”. Ik ren de trappen af achter Julie aan, het hotelterrein af en we komen op een overvolle straat. Het is een grote chaos. Overal komen mensen gillend hun huis, hotel of winkel uitrennen. We staan apathisch te kijken naar wat er gebeurt. Huizen bewegen, de straat gaat heen en weer, de ramen trillen, mensen huilen. Het geluid is angstaanjagend, afschuwelijk, eng… Ik ben bang. Ik houd Julie vast en roep steeds: “Juul, ik weet niet wat ik moet doen”. Ik sta op het punt om te gaan huilen… en ik ben zó immens bang voor het geweld waarmee de stad heen en weer beweegt en het overweldigende geluid waardoor het lijkt alsof we er over 20 seconden misschien niet meer zullen zijn…… Ik voel me zo machteloos tussen al die hoge gebouwen en nóg hogere bergen om me heen.

Achteraf bleek dat de aardbeving 40 seconden duurde, maar voor mij leek het tegelijkertijd een eeuwigheid. Als de laatste trilling uit de aarde lijkt te zijn kijkt iedereen om zich heen. Wat was dit het en was dit het? Was dit een aardbeving? Sommige mensen beginnen te roepen: ‘We survived!’. Iedereen pakt zijn mobiel erbij, begint foto’s te maken of probeert familieleden te bellen. Ik pak ook mijn telefoon, stuur het bericht naar huis en met de gedachte dat dit het wel zou zijn ga ik terug naar mijn hotelkamer waar ik de laatste spullen in de tas doe en vertrek.

De daaropvolgende aardschokken (men praat over wel 100 naschokken) waren nog veel wel erger. Wat zal er verder gaan gebeuren? Buiten is het nog steeds rumoerig en iedereen lijkt opgelucht. Ik pak mijn scooter om nog even beltegoed te halen en ik rijd de weg van Lakeside uit. Mensen staan nog steeds verschrikt naar hun huis te kijken. Overal lijkt opeens politie vandaan te komen. Er staat een groep van 100 mensen om een meisje heen die op de grond ligt met een epileptische aanval. Ik rijd niet harder dan 30 km/h en kijk vol ongeloof naar alle verontrusting… We hebben echt geluk gehad, volgens mij.

Mijn beltegoed is binnen, mijn Appje heeft papa, mama, Jouk en Pim bereikt en ik vertrek met Julie en Yoeri naar Serachour. In het dorp is de eerste vraag hoe het in Pokhara er aan toe is gegaan. In het dorp is er weinig schade, op een aantal scheuren en 2 ingestorte huizen na. We zitten en drinken thee en vertellen aan onze Nepalese familie hoe wij de aardbeving hebben beleefd. Er zitten zeven kinderen om ons heen met hun moeders. Je kunt de angst in hun ogen aflezen. Bij de eerste kleine –schijnbare – beving kijkt iedereen elkaar benauwd aan en staat op het punt om op te staan. Als het dan niets blijkt te zijn hoor je een opgeluchte zucht, maar ‘het op je qui vive zijn’ blijft.

Bang om naar bed te gaan was ik niet. Wel moe. Moe van het constant op je hoede zijn en van alle indrukken van vandaag. Toen ik in mijn bed lag besefte ik wel: ‘Als er nu iets gebeurd, dan ben ik niet zo maar mijn bed uit’. Eerst de slaapzak, dan de deken, dan de klamboe, dan naar de achterkant van het bed, de deur open maken… Ondertussen hield ik contact met thuis. “Naomi, zet een rugzak klaar met de eerste levensbehoeften” stond er in. Hè? Ja, er was wel wat gebeurd, maar zo erg was het toch helemaal niet? “De nieuwsbeelden zijn vreselijk Naoom, er zijn wel honderden doden. Kathmandu is super zwaar getroffen, alles is verwoest”.

Toen ik de volgende ochtend aankwam in het hotel werd het geschetste beeld bevestigd met items uit het Nepalese nieuws. Maar niet alleen Nepal. All over the world was dit het laatste nieuws. CNN, BBC, NOS; allemaal ging het over the deadly earthquake in Nepal en ik was in hetzelfde gebied.
Ondertussen bleven de berichtjes en appjes binnen stromen. “Naomi, ik vroeg me af of het goed met je gaat. Hoorde van een zware aardbeving in Nepal”. “Naomi, hoe is het??? Lees net over die aardbeving”. “Naomi, laat wat van je horen!!!!!!!!”. “Naomi tu vas bien???”. “Naomi, hoe is het? We zijn best ongerust”.

We zijn nu een aantal dagen verder. De angst is inmiddels redelijk weg uit mijn lichaam en ik probeer mijzelf met mijn verstand ervan te overtuigen dat dit het was. Men is al jaren onderzoek aan het doen naar het voorspellen van aardbevingen en dit is tot op heden nog niet gelukt. De loze (doch angstaanjagende) berichten kunnen niet waar zijn. Het straatbeeld bevestigt niet mijn verstand. Er slapen nog steeds mensen op straat, winkeltjes zijn gesloten, geldautomaten zijn buiten werking en toeristen zijn vertrokken. De tientallen paragliders zijn weg, de Tibetaanse mensen zijn terug in het Refugee camp en ik heb mijn spijkerbroek weer aan, want de vakantiesfeer is weg.

De eerste vragen vanuit Nederland waren of ik zou gaan vertrekken uit Nepal en of papa en mama nog zouden komen. Helaas komen papa en mama niet. Ik heb gehoord dat alle chaos in en rondom Kathmandu vreselijk is. Voor het vliegveld staat een enorme rij aan toeristen die allemaal in paniek naar huis willen. De ingang is dus geblokkeerd en je moet uren uittrekken wil je naar binnen kunnen. Daarnaast zijn de vluchtschema’s aangepast en veranderd, dus enorme vertragingen als gevolg. Deskundigen zijn bang voor een voedsel tekort, naast de uitbraak van cholera vanwege open riolen en de afwezigheid van elektriciteit in Kathmandu. De hulp komen op gang en instanties zijn ter plekke. Dit is tegelijkertijd dus een antwoord op de vraag of ik eerder naar huis kom. Kathmandu moet je nu vermijden, maar Kathmandu is de enige optie om naar huis te kunnen. Dit komt omdat je via India een visum moet hebben als je met de bus over de grens wilt (en dit veel aanvraagtijd kost). Je kunt ook met het vliegtuig, maar alleen Kathmandu is een International airport. Ik zit op een goede en veilige plek in Pokhara en bekijk tegen die reguliere vliegtijd, rondom 16 mei, weer of ik terug kan komen.

Dit geeft me direct extra tijd om me nu nuttig te maken. Veel mensen linken vrijwilligers ook gelijk aan hulptroepen van het Rode Kruis. Helaas (desondanks verstandig) is het ons ten sterkste afgeraden om mee te gaan naar een getroffen gebied, 3 uur verderop. Ik ben al wel naar het ziekenhuis gegaan en heb aangeboden om bloed te doneren. Daarnaast staan er op veel plekken in Pokhara verschillende stands van het Rode Kruis of instellingen in Pokhara die hun steentje willen bijdragen. De Maya foundation is vanzelfsprekend direct van start gegaan met haar bijdrage. Er zijn al veel mensen geweest die een donatie hebben gedaan. DIT IS ZO GEWELDIG. Van elke euro kunnen wij voedsel, tenten en dekens kopen voor kleinere dorpen achter Gorka (het epicentrum) waar grote hulporganisaties (nog) niet zijn. Het geeft mij een goed gevoel dat ik op dit moment me nuttig kan maken door dozen te vullen die naar het getroffen gebied worden gebracht. Daar zijn contactpersonen die weten wat er ter plaatse nodig is. Zij maken lijsten met spullen die van de donaties worden aangeschaft. Korte lijntjes, veel hulp.

Ik wil jullie met nadruk vragen om een bijdrage te schenken door jullie gift over te maken op het rekeningnummer van Stichting Maya. Het is hier zo hard nodig!


Rekeningnummer: NL03 RABO 0101026374, ten name van Stichting Maya - Naomi