What should I tell you?
Blijf op de hoogte en volg Naomi
29 April 2015 | Nepal, Pokhara
Nu weet ik het echt niet.
Zal ik vertellen hoe klein, angstig en ontzettend bang ik me voelde op het moment van de aardbeving en de naschokken? Zal ik vertellen hoe ik stond te kijken van de 60 mensen die mij per Whatsapp of Facebook vroegen waar ik was en of ik tenminste iéts van me kon laten horen? Zal ik vertellen hoe iedereen van de stichting Maya nu op dit moment vast zit in Nepal en dat zij nergens heen kunnen? Zal ik vertellen over de plekken in Kathmandu waar ik foto’s heb gemaakt en een van de laatste ben geweest die de eeuwenoude tempels nog overeind heeft zien staan? Zal ik beginnen met: ik ben veilig! ? Of gewoon een sarcastische: “Daar ben ik weer!” als openingszin… Zal ik vertellen over….?
Ik sta mijn spullen in te pakken om naar Serachour te gaan, het dorp waar ik nu al 3 maanden vrijwilligerswerk doe. Ik heb goede zin om te vertrekken, het zal een van de laatste keren zijn dat ik mijn tas in sta te pakken. Het maakt het deze keer extra lastig, wat moet ik meenemen vanuit Pokhara naar Serachour? Heb ik genoeg ruimte in mijn rugzak voor alle spullen die mee terug komen? Op het moment dat ik een stapel oppak en in mijn tas wil doen hoor ik een geluid wat ik niet direct kan plaatsen, maar wat erg beangstigend is. Er flits door mijn hoofd dat het wel een vrachtwagen zou kunnen zijn die door de straten van Pokhara heen dendert of een groep stakende motoren die langs komen rijden. Ik loop naar buiten, richting het balkon waar ik wil kijken wat er gaande is. Het geluid wordt harder. De grond begint te beven. zie tegen en vraag haar met angst in mijn ogen ‘wat is er?’ In paniek beginnen we te rennen als we op straat horen: “EARTHQUAKE, EVERYBODY LEAVE YOUR HOUSE”. Ik ren de trappen af achter Julie aan, het hotelterrein af en we komen op een overvolle straat. Het is een grote chaos. Overal komen mensen gillend hun huis, hotel of winkel uitrennen. We staan apathisch te kijken naar wat er gebeurt. Huizen bewegen, de straat gaat heen en weer, de ramen trillen, mensen huilen. Het geluid is angstaanjagend, afschuwelijk, eng… Ik ben bang. Ik houd Julie vast en roep steeds: “Juul, ik weet niet wat ik moet doen”. Ik sta op het punt om te gaan huilen… en ik ben zó immens bang voor het geweld waarmee de stad heen en weer beweegt en het overweldigende geluid waardoor het lijkt alsof we er over 20 seconden misschien niet meer zullen zijn…… Ik voel me zo machteloos tussen al die hoge gebouwen en nóg hogere bergen om me heen.
Achteraf bleek dat de aardbeving 40 seconden duurde, maar voor mij leek het tegelijkertijd een eeuwigheid. Als de laatste trilling uit de aarde lijkt te zijn kijkt iedereen om zich heen. Wat was dit het en was dit het? Was dit een aardbeving? Sommige mensen beginnen te roepen: ‘We survived!’. Iedereen pakt zijn mobiel erbij, begint foto’s te maken of probeert familieleden te bellen. Ik pak ook mijn telefoon, stuur het bericht naar huis en met de gedachte dat dit het wel zou zijn ga ik terug naar mijn hotelkamer waar ik de laatste spullen in de tas doe en vertrek.
De daaropvolgende aardschokken (men praat over wel 100 naschokken) waren nog veel wel erger. Wat zal er verder gaan gebeuren? Buiten is het nog steeds rumoerig en iedereen lijkt opgelucht. Ik pak mijn scooter om nog even beltegoed te halen en ik rijd de weg van Lakeside uit. Mensen staan nog steeds verschrikt naar hun huis te kijken. Overal lijkt opeens politie vandaan te komen. Er staat een groep van 100 mensen om een meisje heen die op de grond ligt met een epileptische aanval. Ik rijd niet harder dan 30 km/h en kijk vol ongeloof naar alle verontrusting… We hebben echt geluk gehad, volgens mij.
Mijn beltegoed is binnen, mijn Appje heeft papa, mama, Jouk en Pim bereikt en ik vertrek met Julie en Yoeri naar Serachour. In het dorp is de eerste vraag hoe het in Pokhara er aan toe is gegaan. In het dorp is er weinig schade, op een aantal scheuren en 2 ingestorte huizen na. We zitten en drinken thee en vertellen aan onze Nepalese familie hoe wij de aardbeving hebben beleefd. Er zitten zeven kinderen om ons heen met hun moeders. Je kunt de angst in hun ogen aflezen. Bij de eerste kleine –schijnbare – beving kijkt iedereen elkaar benauwd aan en staat op het punt om op te staan. Als het dan niets blijkt te zijn hoor je een opgeluchte zucht, maar ‘het op je qui vive zijn’ blijft.
Bang om naar bed te gaan was ik niet. Wel moe. Moe van het constant op je hoede zijn en van alle indrukken van vandaag. Toen ik in mijn bed lag besefte ik wel: ‘Als er nu iets gebeurd, dan ben ik niet zo maar mijn bed uit’. Eerst de slaapzak, dan de deken, dan de klamboe, dan naar de achterkant van het bed, de deur open maken… Ondertussen hield ik contact met thuis. “Naomi, zet een rugzak klaar met de eerste levensbehoeften” stond er in. Hè? Ja, er was wel wat gebeurd, maar zo erg was het toch helemaal niet? “De nieuwsbeelden zijn vreselijk Naoom, er zijn wel honderden doden. Kathmandu is super zwaar getroffen, alles is verwoest”.
Toen ik de volgende ochtend aankwam in het hotel werd het geschetste beeld bevestigd met items uit het Nepalese nieuws. Maar niet alleen Nepal. All over the world was dit het laatste nieuws. CNN, BBC, NOS; allemaal ging het over the deadly earthquake in Nepal en ik was in hetzelfde gebied.
Ondertussen bleven de berichtjes en appjes binnen stromen. “Naomi, ik vroeg me af of het goed met je gaat. Hoorde van een zware aardbeving in Nepal”. “Naomi, hoe is het??? Lees net over die aardbeving”. “Naomi, laat wat van je horen!!!!!!!!”. “Naomi tu vas bien???”. “Naomi, hoe is het? We zijn best ongerust”.
We zijn nu een aantal dagen verder. De angst is inmiddels redelijk weg uit mijn lichaam en ik probeer mijzelf met mijn verstand ervan te overtuigen dat dit het was. Men is al jaren onderzoek aan het doen naar het voorspellen van aardbevingen en dit is tot op heden nog niet gelukt. De loze (doch angstaanjagende) berichten kunnen niet waar zijn. Het straatbeeld bevestigt niet mijn verstand. Er slapen nog steeds mensen op straat, winkeltjes zijn gesloten, geldautomaten zijn buiten werking en toeristen zijn vertrokken. De tientallen paragliders zijn weg, de Tibetaanse mensen zijn terug in het Refugee camp en ik heb mijn spijkerbroek weer aan, want de vakantiesfeer is weg.
De eerste vragen vanuit Nederland waren of ik zou gaan vertrekken uit Nepal en of papa en mama nog zouden komen. Helaas komen papa en mama niet. Ik heb gehoord dat alle chaos in en rondom Kathmandu vreselijk is. Voor het vliegveld staat een enorme rij aan toeristen die allemaal in paniek naar huis willen. De ingang is dus geblokkeerd en je moet uren uittrekken wil je naar binnen kunnen. Daarnaast zijn de vluchtschema’s aangepast en veranderd, dus enorme vertragingen als gevolg. Deskundigen zijn bang voor een voedsel tekort, naast de uitbraak van cholera vanwege open riolen en de afwezigheid van elektriciteit in Kathmandu. De hulp komen op gang en instanties zijn ter plekke. Dit is tegelijkertijd dus een antwoord op de vraag of ik eerder naar huis kom. Kathmandu moet je nu vermijden, maar Kathmandu is de enige optie om naar huis te kunnen. Dit komt omdat je via India een visum moet hebben als je met de bus over de grens wilt (en dit veel aanvraagtijd kost). Je kunt ook met het vliegtuig, maar alleen Kathmandu is een International airport. Ik zit op een goede en veilige plek in Pokhara en bekijk tegen die reguliere vliegtijd, rondom 16 mei, weer of ik terug kan komen.
Dit geeft me direct extra tijd om me nu nuttig te maken. Veel mensen linken vrijwilligers ook gelijk aan hulptroepen van het Rode Kruis. Helaas (desondanks verstandig) is het ons ten sterkste afgeraden om mee te gaan naar een getroffen gebied, 3 uur verderop. Ik ben al wel naar het ziekenhuis gegaan en heb aangeboden om bloed te doneren. Daarnaast staan er op veel plekken in Pokhara verschillende stands van het Rode Kruis of instellingen in Pokhara die hun steentje willen bijdragen. De Maya foundation is vanzelfsprekend direct van start gegaan met haar bijdrage. Er zijn al veel mensen geweest die een donatie hebben gedaan. DIT IS ZO GEWELDIG. Van elke euro kunnen wij voedsel, tenten en dekens kopen voor kleinere dorpen achter Gorka (het epicentrum) waar grote hulporganisaties (nog) niet zijn. Het geeft mij een goed gevoel dat ik op dit moment me nuttig kan maken door dozen te vullen die naar het getroffen gebied worden gebracht. Daar zijn contactpersonen die weten wat er ter plaatse nodig is. Zij maken lijsten met spullen die van de donaties worden aangeschaft. Korte lijntjes, veel hulp.
Ik wil jullie met nadruk vragen om een bijdrage te schenken door jullie gift over te maken op het rekeningnummer van Stichting Maya. Het is hier zo hard nodig!
Rekeningnummer: NL03 RABO 0101026374, ten name van Stichting Maya - Naomi
-
29 April 2015 - 16:51
Joyce Scholtens:
Lieve Naomi,
Wat fijn om te horen dat jij een veilige plek heb gevonden en daar ook blijft.
Wij wensen jou de komende tijd heel veel sterkte toe, en pas goed op je zelf.
Onze gedachten zijn op dit moment in Nepal bij al die mensen die hun familileden hebben verloren, en al het verdriet, ook in de toekomst voor de weder opbouw van het land, dat op dit moment in puin ligt.
Een lieve groet van ons.
Tante Joyce en Oom Jan.
-
29 April 2015 - 17:13
Berdy:
Hai naomi, wat een verhaal idd vroegen ook wij ons
Meteen af hoe het met jou zou gaan toen de berichten op.tv
Kwamen. Ben blij te lezen dat het naar omstandigheden goed
Met je gaat.
Sterkte de laatste dagen dat je daar bent..en een veilige
Reis naar huis.
Gr berdy -
29 April 2015 - 21:05
Riekie Peters:
Lieve Naomi,Wat een heftig verhaal,maar goed dat je het van je afschrijft.Fijn dat je nu andere mensen kunt helpen en dat geeft een goed gevoel!Sneu dat je vader en moeder nu niet komen,ik had al een kaart voor jou bij hun in de brievenbus gedaan!In gedachten zijn wij bij jou en heel veel succes in de Nepal!
Lieve groetjes van Wim en Riekie en tot ziens weer in Steenderen! -
29 April 2015 - 21:06
Sabine:
Lieve Naomi, wat een mooi verhaal schrijf je weer. Wat een vreselijke gebeurtenis om dit te ervaren. Fijn dat je veilig bent en je nuttig kunt maken. Wees maar trots op jezelf! Veel sterkte. X -
29 April 2015 - 21:42
Ellen:
Fijn dat je niet meer zo bang bent en dat je kan helpen.
Goed idee om geld in te zamelen. Ik doe mee.
Groetjes Ellen. -
30 April 2015 - 11:27
Els:
Naomi, wat spannend allemaal. Ik heb al wel contact met Julie en Lotte. Doe voorzichtig! Ik heb geld overgemaakt. Goede oproep!!
Groetjes voor iedereen daar. -
30 April 2015 - 15:16
Kees-Jan:
Fijn dat het goed met je gaat maar jammer dat je ouders niet kunnen komen.
Ook ik heb Geld overgemaakt op giro 555 en op Maya Foundation! Hopelijk doen veel meer mensen dat.....
Sterkte en ga zo door!!
Kees-Jan -
30 April 2015 - 16:02
Linda Heijmans:
Hoi Naomi, wat een toeval dat ik ook deze week jouw kaart in de bus had liggen. Wat lief van je, maar ik ben vooral blij te lezen dat je ongedeerd bent! -
01 Mei 2015 - 10:53
Oma Spaan:
Lieve Naomi
Fijn dat we iets van je horen.
Ik hoop dat het nu weer een beetje rustig bij je is
We leven allemaal heel erg met je mee.
Toen je wegging had je niet gedacht dat je dit allemaal mee zou maken,...Gelukkig is alles goed!!!
Papa komt toch naar je toe heb ik gehoord. Wat fijn voor je.
Bedankt voor de mooie kaarten die ik van je heb gekregen en ik hoop je gauw te zien als je weer thuis bent.
Meiske, nog heel veel sterkte.. en geniet, zo mogelijk, nog maar met papa van de laatste degen in Nepal
Liefs Oma
-
01 Mei 2015 - 18:53
Anton En Anne-Mieke:
Hallo Naomi,
Je schrijft weer heel beeldend. We hóren het je vertellen. Wat een angstige tijd heb je doorgemaakt in de laatste periode van je vrijwilligerswerk. Een heel klein beetje kunnen we het ons voorstellen als we de reportages op de televisie zien, maar als je daar zelf bent is het zó anders. Natuurlijk dachten we meteen aan jou toen het nieuws de aardbeving bekend maakte. Van Nina hoorden we al snel dat je gelukkig ongedeerd was. We hadden net de mooie kaart ontvangen met je verhaal erin en je lieve woorden (hij hangt nu op het prikbord in de bijkeuken). Goed dat je je nuttig kunt maken. Het enige wat wij kunnen doen, is geld doneren. Lieve Naomi, veel sterkte en hopelijk kan je deze bijzondere tijd op een goede manier afsluiten.
Groeten van Anton en Anne-Mieke -
02 Mei 2015 - 21:00
Jeannetoop:
Ik zal zeggen:
Lieve Naomi,
Je kent mij niet, maar door toeval las ik jouw reisverslag, over deze voor Nepal rampzalige dag! Zoveel slachtoffers. Goed dat jij je inzet voor dit doel. Mooi ook hoe jij jouw blog schreef. Boeiend. Ik hoop dat met mij veel mensen doneren. Wel had ik al meegekregen dat hier via giro 555 al ruim 8 miljoen Euro is gedoneerd en het geld blijft nog binnen stromen. Gelukkig kennen wij als Nederlanders veel begrip voor het leed in de wereld. Kom op de geplande terugreis datum weer veilig terug in Nederland. Sterkte en een zegen voor het goede werk dat je nu ter plaatse verricht.
Lieve groetjes voor jou
Jeannet -
04 Mei 2015 - 15:48
Ingrid Van Zuilekom:
Dag lieve Naomi....alweer een week verder...maar iedere dag denken we aan je en zijn we blij dat jij ongedeerd bent. Veel sterkte de komende dagen weer. Pas goed op jezelf. Dikke kus van Laurie en Ingrid en fam. -
11 Mei 2015 - 22:18
Dianne:
Hey Naomi,
heftig om te lezen!! ik dacht meteen aan je, en hoopte dat alles oke was.
Intens om mee te maken, maar ook zo prachtig dat je de lokale bevolking helpt.
Succes nog! en sterkte de komende tijd.
liefs Jurgen en Dianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley